Spojrzenie na albumy kompilacyjne

Zawartość

• Kompilacje ścieżek dźwiękowych
• Najlepsze przykłady kompilacji etykiet
• Spojrzenie na albumy tematyczne
• Ostatnie słowo

Album kompilacyjny to ogólny termin odnoszący się do wydania muzycznego złożonego z utworów, które nie powinny być postrzegane jako jedno dzieło. Albumy kompilacyjne są często nazywane „kompozycjami” i często zawierają utwory różnych artystów. Czasami jednak mogą występować z jednym artystą, ale to nie jest norma. Wydanie jednego artysty zawiera ścieżki dźwiękowe, próbki etykiet i albumy tematyczne.

Kompilacje ścieżek dźwiękowych

Krytycy muzyczni powołują się na album kompilacji ścieżki dźwiękowej Jaya-Z, dla filmowej wersji The Great Gatsby reżysera Baza Luhrmanna, jako doskonały przykład przemyślanej ścieżki dźwiękowej prezentującej szeroki zakres muzyki. Album zawiera wkład Jay-Z i Beyonce, „100 $ Bill” i „Back to Black”, a także „Love Is Blindness” Jacka Blacka. Piosenki te spodobały się szerokiemu gronu miłośników kina i melomanów, a jednocześnie w sposób fantazyjny i zaskakujący przybijali emocjonalne tony filmu. Nic dziwnego, że inni, którzy prawdopodobnie oczekiwali przede wszystkim orkiestrowej ścieżki dźwiękowej, naprawdę znienawidzony to.

Wiele innych kompilacji ścieżek dźwiękowych ocenionych jako „najlepsze” dotyczyło filmów z młodzieżowej popkultury, takich jak „Igrzyska śmierci”. To dlatego, że młodzi filmowcy są często najbardziej namiętnymi konsumentami muzyki współczesnej.

Najlepsze przykłady kompilacji etykiet

Ponownie, co nie jest zaskakujące, niektóre z bardziej interesujących kompilacji etykiet pochodzą od etykiet o silnej, czasem osobliwej tożsamości. Jednym z przykładów jest Nonesuch Records, który w okresie największego wpływu umiejętnie reprezentował muzyka / producenta / melomana Boba Hurwitza, który miał talent do identyfikowania, wspierania i wydawania albumów kompilacyjnych wielkich artystów na początku kariery. Tymi muzykami są John Adams, Philip Glass i Steve Reich, którzy reprezentują panteon amerykańskiego minimalizmu. Hurwitz wspierał także karierę przełomowego kwartetu Kronos.

Zakres kompilacji Nonesucha jest zarówno szeroki, jak i głęboki. Zawiera kompilacje dwu- i czteropłytowe z 20 lat Wilco, a także wczesną kompilację Kronos „Winter Was Hard”. Album ten przedstawił John Zorn, John Lurie, Terry Riley, Astor Piazzolla, Aulis Sallinen, turntablist Terry Riley, Alfred Schnittke i Samuel Barber. Nie może być bardziej eklektyczny niż to.

Inne udane kompilacje wytwórni pochodzą od wytwórni o podobnie silnej tożsamości, w tym Rhino Records, Stax / Volt i Atlantic Records (szczególnie w ich wczesnych latach prowadzonych przez Ahmeta Erteguna). W tej kategorii nie można pominąć powiązanej wytwórni Warner, Elektra.

Spojrzenie na albumy tematyczne

Album tematyczny to zupełnie inne zwierzę niż album kompilacyjny. Album tematyczny może być prawie wszystkim. Ten rodzaj albumu sięga od retrospektywnej kolekcji przebojów wybitnego artysty (i nie trafia) po kolekcję gatunku muzycznego „zróbmy to”, powracając do kolekcji wcześniej niepublikowanych materiałów znanych artystów. Lub może to być album niepublikowanej pracy (bez wyraźnego powodu) lub może to być kombinacja wszystkich powyższych.

Ostatnie słowo

Albumy kompilacyjne mogą być trudne do złożenia, ponieważ wytwórnia wydająca album musi uzyskać zgodę wszystkich zaangażowanych stron. Może to oznaczać żonglowanie wymaganiami długiej listy wydawców, wytwórni i muzyków, którzy czasami mają sprzeczne interesy. Jest to prawdą nawet w przypadku albumu kompilacyjnego dla jednego artysty, jeśli artysta współpracował z więcej niż jedną wytwórnią w trakcie swojej kariery.